Nederlands Dans Theater (NDT) is bijzonder trots mee te delen dat de Stichting Dansersfonds ’79 heeft bekendgemaakt dat de Prijs van Verdienste 2020 zal worden uitgereikt aan NDT 1 danser Lydia Bustinduy. De Dansersfondsprijzen zijn de langst bestaande Nederlandse dansprijzen en werden in 1979 geïnitieerd door zijn oprichters Alexandra Radius en Han Ebbelaar.
Prijs van Verdienste van Stichting Dansersfonds ’79 voor NDT 1 danser Lydia Bustinduy
13 november 2020Over Lydia
Loopbaan
In 1997 studeerde de Spaanse Bustinduy af aan het Institut del Teatre & Dansa in Barcelona waarna ze onderdeel werd van de IT Dansa (het dansgezelschap van de theaterschool) en daar twee jaar werkte alvorens ze werd aangenomen bij NDT 2 in 1999 in Den Haag. Na slechts twee jaar bij het tweede gezelschap van NDT stroomde Bustinduy door naar het eerste gezelschap, NDT 1, waar ze tot op heden een glanzende carrière geniet. Bustinduy danste toonaangevende rollen in werken van Crystal Pite, Marco Goecke, Ohad Naharin, Gabriela Carrizo, Franck Chartier, Sol León & Paul Lightfoot en vele anderen.
Juryrapport
De jury van het Dansersfonds bestond dit jaar uit Han Ebbelaar, Alexandra Radius, Ine Rietstap, Marian Sarstädt en Karin Schnabel. Over Bustinduy zegt de Dansersfondsjury: “In de afgelopen jaren heeft Lydia bij Nederlands Dans Theater met talloze choreografen gewerkt en in al hun choreografieën, hoe verschillend ook, heeft ze altijd de typerende bewegingsstijl van de choreograaf weten te treffen zonder haar individualiteit te verliezen. Ze is daarmee een onverwoestbare pijler in het NDT-bouwwerk geworden en in alle opzichten een ware dienares van Terpsichore.”
Nederlands Balletgala
De prijzen van Stichting Dansersfonds ´79 worden uitgereikt tijdens het Nederlands Balletgala, de jaarlijkse benefietvoorstelling van het fonds. Oorspronkelijk zou deze uitreiking plaatsvinden op maandag 16 november a.s. in het DeLaMar Theater in Amsterdam, in aanwezigheid van Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Beatrix. Vanwege de coronamaatregelen is het Gala, en daarmee ook de prijsuitreiking, eerder verplaatst naar maandag 25 januari, en uiteindelijk helaas afgelast.
Tijdens het Nederlands Balletgala dansen Lydia Bustinduy en voormalig NDT-danser Roger van der Poel Get Out, een creatie van Amerikaanse chorerograaf Peter Chu. De titel van het werk lijkt, zegt Bustinduy, wellicht te verwijzen naar het einde van een liefdesrelatie, maar het draait in het duet om de relatie die de vrouw met zichzelf heeft: “Het duet toont haar fysieke reactie op een emotionele gebeurtenis.” De man – Roger Van der Poel – verbeeldt daarbij haar ego. “Zij moet haar ego bevechten, dingen loslaten, een uitweg voor emoties vinden, om zichzelf als mens verder te kunnen ontwikkelen.”
Opengevallen kamerjas
In NDT’s jubileumpublicatie NDT | 60 blikt Bustinduy terug op haar allereerste voorstelling als NDT danser in 1999: “[…]Er was helemaal geen voorstelling, alleen een authentieke, onverwachte ervaring, alsof je in een irrationele droom terecht bent komen. Mijn lichaam functioneerde naar verwachting, maar mijn geest was onbeheersbaar. Laverend tussen twee stromen, tussen bewustzijn en onbewustzijn. Blijkbaar hebben mijn partner en ik een heel goed optreden neergezet. Zelf wist ik dat niet zeker, want ik was al die tijd ergens ver weg. Toen het doek ten slotte viel, bedankte het publiek ons met een groot applaus. We maakten onze buigingen en ik snelde naar de choreograaf om hem bij de hand te nemen en uit te nodigen ook applaus in ontvangst te komen nemen. Toen ik terug op het podium keerde, struikelde ik en viel, waarbij ook mijn kamerjas openviel. Daar zat ik dan, op de vloer, met een opengevallen kamerjas en ontblote borsten, ten overstaan van duizend mensen. Ik voelde me op dat moment zo beschaamd, dat ik Gerald Tibbs of Jiří Kylián niet kon aankijken toen ze mij begroetten in de coulissen. Ik wilde alleen maar verdwijnen.
Na verloop van tijd begreep ik dat juist dit het magische is van ons vak: de kwetsbaarheid van dingen. Het gegeven dat niets eeuwig duurt. Alles kan binnen een paar seconden uit elkaar vallen. Elk ogenblik is ons laatste, omdat het nooit precies zo herhaald kan worden. Elke voorstelling, hoe vaak die ook uitgevoerd wordt, is volkomen uniek. Twintig jaar later koester ik dat moment nog steeds.”
