5 vragen aan associate choreograaf Jermaine Spivey

5 vragen aan associate choreograaf Jermaine Spivey

5 vragen aan associate choreograaf Jermaine Spivey

In het nieuwe programma The Edge of Things zie je drie werken die grensverleggend, speels en spectaculair zijn. Een van die werken is de nieuwe creatie van onze associate choreograaf Jermaine Spivey. We vroegen hem het dansante hemd van het lijf over hoe hij begon met dansen, wat zijn bewegingsstijl is én wat je kunt verwachten als je straks plaatsneemt in het theater.

Hoe ben je begonnen met dansen en choreograferen?

Jermaine Spivey. Foto: Sacha Grootjans.

“Ik was als kind altijd aan het dansen; ik deed videoclips na, kopieerde bewegingen van kunstschaatsen en turnen, you name it. Mijn moeder had dit door en meldde me aan voor een naschools balletprogramma toen ik 11 was. Ik werd aangenomen en vond het geweldig, maar bleef lang bang dat ik ermee gepest zou worden. Mijn moeder heeft me er in die jaren echt doorheen gesleept en bleef me motiveren. Ik ging daarna naar het conservatorium en later Juilliard, en daar breidde ik mijn vocabulaire uit met veel moderne dans. Na mijn afstuderen vond ik werk ik als danser in verschillende landen in Europa, en daar werd ik geïntroduceerd aan hedendaagse dans en improvisatie. Dit was cruciaal voor mijn ontwikkeling als danser, maar ook als maker. De transitie naar choreograferen in de jaren die volgden was eigenlijk heel organisch; ik werd op een gegeven moment repetitor van Crystal Pite en andere choreografen, en daardoor ging ik dans vanuit een andere positie analyseren en nadenken over hoe je dans overdraagt, de leiding neemt, ruimte maakt en wat dansers nodig hebben om dansmateriaal eigen te maken. En met die skills op zak ging ik mijn eigen werken maken.”

Kun je je bewegingstaal en werkproces beschrijven?

“In mijn werken zie je verschillende dansstijlen en genres samenkomen. Ik ben klassiek geschoold en daarom zit ballet er altijd wel in, maar ik hou er ook van om hiermee te spelen en er juist compleet tegenin te gaan. Toen ik danser was bij Crystal Pite en William Forsythe zat ik vaak in creatieve processen waarbij er een dansstructuur wordt gecreëerd, een reeks bewegingen zeg maar, die dan volledig uit elkaar gehaald wordt. Vanuit die losse elementen ontstaat er weer een nieuwe structuur en die lijkt totaal niet meer op het origineel. Dit proces herhaalt zich dan. In mijn werk als choreograaf volg ik deze werkwijze ook.  
Ook zie je in mijn werk herhaling in bewegingen, niet uit gemakzucht of om een soort herkenbaarheid te creëren, maar eigenlijk om de kijker een beetje op het verkeerde been te zetten. Iets lijkt misschien hetzelfde, maar kan een totaal andere wending nemen. Eigenlijk is het net als in jazzmuziek; er zijn bepaalde jazzliedjes en melodieën die iedereen wel kent, maar toch voert elke jazzartiest het anders uit. Dus er is een structuur, maar er is ook vrijheid en spontaniteit, en dat houdt de muziek levend. Dat doe ik in dans. Ik creëer een structuur maar maak van de dansers ook componisten die in het moment vrij beslissingen kunnen nemen”.

Waar gaat je nieuwe werk voor NDT 2 over?

“Ik ben het creatieve proces begonnen door te onderzoeken hoe je mensen kunt laten samenwerken, met elkaar in verbinding kunt brengen, samen stil kunt laten zijn, samen vrij kunt laten zijn, etc. Dit hebben we in de studio onderzocht met improvisatie-opdrachten. Het werk zelf heeft geen grootse betekenis, waardoor ik nadacht over hoe we in ons dagelijks leven zo verlangen om overal betekenis en verklaringen aan te geven. Wat als we dat alles helemaal loslaten? Ik heb de dansers meegenomen in dit filosofische vraagstuk, de studio werd echt een lab en hier is het werk uit ontstaan. Het speelt met het veranderen van timing, ritme, toon, licht en zelfs temperatuur. Ik probeer het publiek een ervaring te bieden, een gevoel op te wekken.  Wat doet het met je als kijker, als alle veranderingen plaatsvinden?  Het nieuwe werk is bijna alsof je in een jazzclub bent, waar het leeft en broeit en je als kijker deel uitmaakt van het geheel.”

Jermaine Spivey. Foto: Sacha Grootjans

Wat of wie inspireert je?

“Ik ben enorm geïnspireerd door choreograaf Crystal Pite, mijn oud-dansmentor Stephanie Powell, mijn ouders, zangers Sarah Vaughan, Rachelle Ferrell en Daryl Coley, en jazzmuziek in zijn algemeenheid. Maar ik ben ook ongelofelijk geïnspireerd door NDT; de werken, de toewijding en het constante verlangen naar innovatie en alles dat ‘nieuw’ is.”

Heb je nog andere hobby's of interesses buiten dans?

“Ik ben gek op zingen, ik maak graag muziek (ook voor mijn eigen voorstellingen) maar luister ook naar veel soorten muziek, vooral in de categorie soul, jazz en gospel. Ik ben nu veel aan het luisteren naar Samara Joy, een jazz-zangeres die me enorm inspireert. Wat een talent!”

Kom naar Jermaine zijn nieuwe creatie

Onze nieuwe associate choreograaf Jermaine Spivey verlegt in zijn nieuwe creatie de grenzen van dansers en publiek met zijn talent voor improvisatie, spontaniteit en structuur. Spivey gaat in première op 26 september in Amare, Den Haag tijdens The Edge of Things. Bezoek de NDT 2-voorstelling, en ontdek ook de nieuwe creatie van choreograaf Ethan Colangelo en de herneming van FIT (2018) van Alexander Ekman. De voorstelling toert vanaf september tot en met november in heel Nederland.

TICKETS EN INFORMATIE

Jermaine Spivey. Foto: Sacha Grootjans
laden...